Dawna pragersse, dziś ulica ignacego daszyńskiego, jest usytuowana na istniejącym od stuleci przedmieściu nyskim – niewielkiej części miasta zlokalizowanej na wschodnim brzegu nysy łużyckiej, obecnie na terenie polskiego zgorzelca. Do czasu budowy mostu kolejowego w 1847 I otwarcia mostu miejskiego w 1875 roku cały ciężar komunikacyjny via regia spoczywał na tej ulicy, a most staromiejski był jedynym miejscem przeprawy przez nysę. Dogodny dostęp do wody powodował osiedlanie się na obu brzegach rzeki przedstawicieli wielu ówczesnych rzemiosł, m.In. Garbarzy, farbiarzy I sukienników. Dla niektórych z nich domem przez dłuższy czas był również wzniesiony w okresie renesansu budynek przy ul. Daszyńskiego nr 11. Na panoramie miasta görlitz wykonanej przez józefa metzkera I grzegorza scharfenberga w roku 1565 roku można rozpoznać typową dla dzielnicy rzemieślniczej zabudowę. W tym okresie kamienica miała dwa piętra, w następnych stuleciach rozbudowano ją, tak, że obecnie jest budynkiem pięciopiętrowym. Dziś mieści się tu restauracja „przy jakubie”, bo jakże inaczej mógłby nazywać się lokal „przytulony” do domu sławnego jakuba böhme?

Die frühere prager strasse befindet sich in der ehemaligen neissevorstadt im jetzt polnischen teil der stadt. Bis zum bau des eisenbahnviadukts 1847 und der eröffnung der reichenbacher brücke 1875 (heute stadtbrücke) wurde der gesamte verkehr auf der via regia durch dieses areal geführt. Die dort gelegene altstadtbrücke war der einzige übergangspunkt für schwere fuhren. Schon auf der stadtansicht von metzker-scharffenbergk aus dem jahr 1565 erkennt man eine bebauung mit typischen handwerkerhäusern. Wegen der nähe zum fluss siedelten sich hier – wie auch an der westlichen uferseite – schon sehr früh viele gerber und färber und tuchmacher an. Auch das gebäude prager strasse 11 beherbergte über lange zeit diese handwerker, so waren hier unter anderem in der ersten hälfte des 19. Jahrhunderts ein weiss- und sämischgerber und ein tuchmacher ansässig. In der zeit der renaissance wurde das damals zweigeschossige gebäude errichtet und 1846 um ein stockwerk erhöht. 1847 erfolgte ein hinterhausanbau. Im lauf der nächsten jahrzehnte erfuhr das gebäude weitere veränderungen. Das heute fünfgeschossige haus wird nun als restaurant genutzt.